Süper ligde 20 ve 21. Sıraları paylaşan iki Ankara takımı var. Takımlarımız için küme düşme hattında başlayan lig, ilerleyen haftalara rağmen düşme hattında devam ediyor. En kötüsü ise umut dediğimiz şey yok denecek kadar az. Bu kelime ile biraz olumlu olmuş olabilirim lakin yok yazarak da durumu daha fazla dramatize etmek istemedim.

Her neyse geçelim bu tatsız konuları çünkü daha tatsız konulara değineceğim. Fikstür açıldığında futbol izlemeyen kişilerin dahi direkt mağlubiyet yazdığı takımlar haline gelen Ankaragücü ve Gençlerbirliği nasıl bu hale geldi? Cevap bulunması gereken asıl soru bu ve konuşulması gereken tek konu: İnsanlar hangi sebeple maçların sonucunu mağlubiyet olarak doğru tahmin ediyor?

Sorunlar bariz bir şekilde sırasıyla; yönetim, teknik direktör, kalitesiz oyuncular, kötü planlama ve olmayan futbol aklı. Bunlar sayabileceğim genel sebepler. Bir de özel sebepler var mesela defalarca kez başarısız olmuş insanların hala aynı görevlere gelmesi ve başarısız olmaya devam edilmesi. Başarısızlık bir tercih haline gelmiş olabilir mi? Düşünmeden edemiyorum alışkanlıklarımız mı durumu kötüleştiriyor yoksa durum kötü olduğu için mi alışkanlıklarımız devam ediyor. Ben burada tercihi size bırakıyorum.

Kafamız bu kadar soru ve düşünce ile dolmuşken bir de bu sorular eşliğinde maçları izlemek var, tam bir işkence. Abartmıyorum gerçekten kötü, bu iki takımın maçlarının olduğu gün günüm iyi geçmiyor. İçim sıkılıyor, yine hangi oyuncu mücadeleyi bırakacak diye düşünmekten, yenilecek farkı tahmin etmekten, oynanacak kötü oyunu bilmekten ve her şeyin fakında olmaktan çok sıkıldım, bunaldım artık bıktım. Ankara’da yaşayan sıradan bir sporsever olarak bunu hak edecek ne yaptık diye sormaktan yoruldum. Ben ve benim gibi bu konuyu defalarca kez düşünen insanlar varken, bunu bize reva görenlerde hiçbir pişmanlık duygusu görememek de oldukça sinir bozucu. İzlediğimiz şeyden keyif almıyoruz, takımlarımızı izleyeceğiz diye heyecanlanmıyoruz ve en önemlisi mutlu değiliz.

Geçtiğimiz sezonda da kötü futbol izlediğimiz maçlar oldu belki ama bu maçlarda önemli bir şey vardı. Taraftar… Onların tepkileri, kızgınlıkları teknik ekibi de oyuncuları da bir nebze olsun kendine getiriyordu. Hesap verecekleri birileri olduğunu bilmek onları motive ediyordu. Yanlış yaptıklarını düşünecekleri anları oluyordu. Şimdi ise bomboş bir stat bomboş tribünler kimseden tepki yok yanlış yaptıklarını düşündükleri anları zaten yok. Sanki hazırlık maçı izliyoruz ve kaybetsek de kazansak da bir şey değişmiyor gibi. Taraftarlar bu kulüplerin en önemli yapı taşları, hesap verilmesi gereken kişiler ve kulüplerin yegâne sahipleri ama gelin görün ki yoklar.

Pandemi dolayısıyla ayrı geçirilen bu süreç yakın zamanda da bitecek gibi görünmüyor. Bu da demek oluyor ki; Ankara takımları olarak günün sonunda hem düşmüş hem de yalnız olacağız.